“Дардимни даволайман деб, тадбиркор бўлдим”

Марғуба опа отасидан эрта айрилди. Оилада қизларнинг каттаси бўлгани боис, онасига ёрдамчи, укаларига бош бўлиб улғайди. Ёшлигида кўрган қийинчиликларининг ҳузурини бир оиланинг бахтли бекаси бўлганда кўраман, дея келажакка умид боғлади. Аммо икки қизли бўлгач, турмуши ўхшамади. Турли низолар сабаб ота уйига қайтиб келди. Лекин у тушкунликка тушмай, бир куни қалб тубидаги умид гулининг гуллашига ишониб яшади.