«Ko‘p tarmoqli savdo bilan shug‘ullanardim. Qancha ko‘p kishini izimdan ergashtira olsam, shuncha foyda ko‘p ko‘raman. Sovg‘alar, oylik maoshi oshishi, kerak bo‘lsa, chet elda dam olish imkoni. Kishilarni so‘zimiz bilan sehrlab qo‘yishni-ku tez eplab ketdim. Bir kuni xokisorgina ayol bilan tanishib qoldim. Hayotdan umidlari uzilgan, turmushidan ajrashgan juvon men uchun yaxshigina mijoz bo‘lishini ilk so‘zlaridanoq ma’lum edi. Hayotingiz yaxshilanib ketadi, degan va’dalarim bilan unga umid mash’ali bo‘lib ko‘rindim chog‘i kompaniyamizga a’zo bo‘ldi. Kishi tavakkalchi bo‘lishi kerak deb, bir dunyo mol olib berdim. Aksiga olib juvon bo‘shlik qildi, bir oy o‘tmay olgan mahsulotlarini topshiraman, deb keldi. Men esa bunday qilishiga yo‘l qo‘ya olmasdim. Axir yana ozgina ball to‘plasam, mukofot sifatida xorijga uchib ketadiganman. «Unda o‘zingiz pulini to‘lang», deya qattiq-qattiq gapirganim esimda. Ayol yig‘lagancha ketgani ham. Uch kundan so‘ng tikuv mashinasini sotib qarzini uzdi. Men esa orzum ushalib xorijga uchdim. Biroq begona yurtda ko‘richak xuruj qilib, shifoxonaga tushib qoldim. Bir haftaga ketgan odam uch haftadan oshiq qolib ketdim. Ko‘z oldimdan «Bolalarni bir o‘zim boqaman, buncha narsani pulini to‘lolmayman», deb yig‘lagan ayol ketmasdi. Yurtga qaytishim bilan uni izlab uyiga bordim. Bir mehribon ayol xususiy atelye ochib, ayolni ishga olibdi. Uzr so‘rasam, «Aksincha men sizga rahmat aytishim kerak, tikuv mashinamni sotish bahonasida bu ayol bilan tanishib qoldim», deya samimiy jilmaydi.