«Кўп тармоқли савдо билан шуғулланардим. Қанча кўп кишини изимдан эргаштира олсам, шунча фойда кўп кўраман. Совғалар, ойлик маоши ошиши, керак бўлса, чет элда дам олиш имкони. Кишиларни сўзимиз билан сеҳрлаб қўйишни-ку тез эплаб кетдим. Бир куни хокисоргина аёл билан танишиб қолдим. Ҳаётдан умидлари узилган, турмушидан ажрашган жувон мен учун яхшигина мижоз бўлишини илк сўзлариданоқ маълум эди. Ҳаётингиз яхшиланиб кетади, деган ваъдаларим билан унга умид машъали бўлиб кўриндим чоғи компаниямизга аъзо бўлди. Киши таваккалчи бўлиши керак деб, бир дунё мол олиб бердим. Аксига олиб жувон бўшлик қилди, бир ой ўтмай олган маҳсулотларини топшираман, деб келди. Мен эса бундай қилишига йўл қўя олмасдим. Ахир яна озгина балл тўпласам, мукофот сифатида хорижга учиб кетадиганман. «Унда ўзингиз пулини тўланг», дея қаттиқ-қаттиқ гапирганим эсимда. Аёл йиғлаганча кетгани ҳам. Уч кундан сўнг тикув машинасини сотиб қарзини узди. Мен эса орзум ушалиб хорижга учдим. Бироқ бегона юртда кўричак хуруж қилиб, шифохонага тушиб қолдим. Бир ҳафтага кетган одам уч ҳафтадан ошиқ қолиб кетдим. Кўз олдимдан «Болаларни бир ўзим боқаман, бунча нарсани пулини тўлолмайман», деб йиғлаган аёл кетмасди. Юртга қайтишим билан уни излаб уйига бордим. Бир меҳрибон аёл хусусий ателье очиб, аёлни ишга олибди. Узр сўрасам, «Аксинча мен сизга раҳмат айтишим керак, тикув машинамни сотиш баҳонасида бу аёл билан танишиб қолдим», дея самимий жилмайди.