«Dam olish kuni, kechagi janjaldan keyin qo‘lim hovlidagi biror ishga bormay, televizor bilan o‘zimni chalg‘itib yotibman. Ayolim ham qaysidir xonada o‘tiribdi, balkim yig‘layotgandir, ehtimol uzrimni kutayotgandir... O‘zi biladi! Bir payt akasi bilan qo‘g‘irchoq o‘ynab o‘tirgan besh yashar qizalog‘im erkatoylarini quchoqlagancha yonimga keldi. Arazlagan.
— Nima bo‘ldi, Sevara?
— Sardor akam, qo‘g‘irchoqlarimni urdi...
— Men yolg‘ondan urdim ularni. Axir biz “xola-xola” o‘ynayotgandik-ku! — o‘zini aybsizligini isbotlash uchun yetti yashar Sardor ham shoshib gapira boshladi.
— Mana, qarang, dadajon, yig‘layapti qo‘g‘irchoqlarim, — Sevara shunday deb ikkala “Barbi”sini ham bag‘riga bosdi...
Avvaliga xayolimdan «Kecha onasiga qo‘l ko‘targanimni ko‘rishmaganmikan?» degan o‘y o‘tdi. Keyin Sevaraning mujdalarida yosh, Sardorning yerga qadalgan nigohlarini ko‘rib, ikkisini ham yupatishga so‘z topolmadim. Xudbinligimdan esa juda uyaldim...»