«Бозордан келиб пулимни қайта-қайта санадим. Кейин ҳамма сотиб олган нарсаларимнинг нархини телефонимга ёзиб, ҳисоблаб чиқдим. Қизиқ, нега бунча пул чиқаяпти? Ўтириб, бир бошдан ўйлай бошладим. Ҳа-а-а, қизимга спорт кийими олганимда, сотувчи аёл адашиб кетган. Ўзи уч юз минг деди. Мен нақ ярим баҳосини айтиб савдолашдим. Охири уники ҳаммас, меники ҳаммас, икки юз эллик мингга зўрға кўнди. Мингталикдан уч боғлам тутқазгандим, адашиб, битта беш юзталик боғлам бериш ўрнига, иккита боғлам пул қайтарибди. Одам кўп эди-да дўконида. Ҳа, майли, мана ўзим истаган нархга барибир олдим-да. Сотувчилар ҳам роса гапни олиб боришади-да, «Ўзи бунчагина устига қўйилган, опа. Бунинг устига, менинг молиммас, бир ишчиман, холос бу ерда», деб.
Спорт кийими қизимга лоппа-лойиқ келди. Кўзгуга ўзини солганча «Раҳмат, ойижон», деяётганидан тўлқинланиб бўлган воқеани айтиб бердим.
— Вой, ойи, шу эллик мингни олиб бориб бера қолайлик, адашиб кетгандир сотувчи. Энди пулини излаётгандир, — деди ичи ачиниб. Бирам таъсирчан-эй...
— Шартмас. Ўзи икки юз мингга олишни мўлжаллагандим. Мана, Худо ўзи савдомни ўнглади, — дедим мен бугунги омадимдан қувониб.
Эртаси куни эса қизим спорт машғулотларида йиқилиб тушди. Оёғи синди. Вой-додлаб синган суякларини гипс қилдираётган болам «Ойи, ўша эллик мингни олиб бориб беринг», дерди нуқул... Шу куниёқ бозорга чопдим. Сотувчи аёл бозор тугагани учун эшикни ёпаётган экан. Унинг қўлига эллик минг тутқазганимда «Раҳмат, опа, раҳмат, хўжайинларга ўзимнинг ёнимдан бергандим, раҳмат, ҳалол одам экансиз», дея хурсанд бўлиб кетди...