“Болалигимда уйдан қочиб чўмилишга борганимда, оёғимга шиша синиғи кириб кетганди. Жонимга оғриқ азоб берсада, тишимни-тишимга қўйиб чидагандим. Аммо ярим тунда жон аччиғида йиғлай бошлаганимда, ота-онам “Тез ёрдам” чақиришган. Кичик жарроҳлик иши ўтказилган. Ҳозир ўша жароҳатдан билинар-билинмас из қолган, холос. Бироқ юракка санчилган виждон тиғининг азобига дош бермоқ... Йўқ, иложи йўқ! Ҳар кеч шу дард билан ухлаб, ҳеч қандай “Тез ёрдам”ни чақира олмай, яна тонгни оттириш, бу — даҳшат!
Ўшанда Зебонинг илк бор машинамга чиқиши эди. Орқа ўриндиқда суйган қизимнинг ўтирганидан ҳаволаниб тойчоғимни учириб кетаётгандим. Бир томонда муҳаббат ҳақидаги қўшиқ янграб ётибди. Икки кўзим Зебонинг гўзал қиёфаси акс этган кўзгуда. Бирдан машинамга нимадир урилди... ва... Кейин англадим мен ёшгина келинчакни уриб юборганимни...
Қонун олдида жавоб бердим, Зебо мени тарк этди... Энг ачинарлиси, келинчак оёққа туриши учун бутун қариндош-уруғим тўрт томонга чопди, лекин унинг оёқлари жонсиз бўлиб қолди... Шу-шу машина рулига қўл узатмайман... Ва ўзимни кечира олмайман...
Ўйлаб қадам босайлик, токи бизнинг шошма-шошарлигимиз, эҳтиётсизлигимиз кимнингдир оёқларига болта урмасин...”
Муаллиф: Шоира Шагиаҳмедова
