San’at ahli uchun doimiy el-yurt nazarida bo‘lish bu katta baxt. Bu baxtni ushlab qolish esa katta mashaqqat talab etadi. Bugun san’at yo‘lida mana shu chig‘iriqlardan o‘tib, o‘z “men”ini topa olgan insonlar haqida gapiramiz.
Ular bugun mashhurlar orasida birinchilar qatorda turadi. Ular o‘zlari tanlagan yo‘llarida duch kelgan turli qiyinchiliklarni yengib o‘tgan. Doim o‘z ustida ishlab mehnat qilgan, og‘riqlar kelsa, sabr bilan yenggan.
Sahna muqaddas joy (Farrux Zokirov)
– San’atkorlar oilasida tug‘ilganman. Yoshligimdan doim otam Karim Zokirov kabi inson bo‘lishga intilganman. Otam men uchun yuksak iste’dod egasi va mehribon inson edi. Umrim davomida juda ko‘p unvonlar, mukofotlar bilan taqdirlandim. Lekin ularning orasida eng ulug‘ mukofot – Karim Zokirovning farzandi ekanligim. Otam menga sahna muqaddas joy ekanligini, uning o‘ziga yarasha talablari borligini ko‘p aytardilar. Ularning o‘gitlariga doim quloq solishga harakat qilganman.
Umrim davomida juda ko‘p mamlakatlarda bo‘ldim, turli xalq vakillari bilan suhbatlashdim, do‘st tutindim. Ammo bir narsani aniq ayta olamanki, O‘zbekistonning mahallalariga yetadigan joyni hech qayerda uchratmadim. Mahalla hammamizga hayot maktabi vazifasini o‘taydi. Masalan, erta bahorda bolalar bilan varrak uchirish, lanka, chillak o‘yinlari – bularning hammasida qandaydir mazmun bor. U ongimizga, dilimizga singib ketgan. Meni ijodiy yutuqlarga erishishimda mahallaning hissasi katta.
San’atdan voz kecholmadim – Bekzod Muhammadkarimov
– Sana’tkorlikdan tashqari boshqa kasblar bilan shug‘ullanganman. Hatto Amerikaga ham borib yashab keldim. Ammo san’at baribir har qadamda ortimdan soyadek ergashib yurdi. San’atsiz yasholmasligimni his qildim. Faoliyatim davomida juda katta mashaqqatlarni yengib o‘tdim. Menga harbiy qismda katta lavozim va yaxshi oylik maosh ham taklif qilishgan. Ammo men undan voz kechganman. Oyligi kam bo‘lsa ham, o‘zim sevgan kasbni tanlaganman. Vaqti kelib bu qarorimdan afsuslangan vaqtim ham bo‘ldi. Undan ko‘ra, pul topadigan ish qilsam bo‘lmasdimi deb o‘zimni-o‘zim ko‘p koyiganman. O‘ylaymanki, odam doim o‘z sevgan kasbi bilan shug‘ullanishi kerak. Shunda qarshisidan chiqqan har qanday qiyinchiliklarni yengish oson bo‘ladi.
Erkim hech qachon o‘zimda bo‘lmadi – Dildora Rustamova
– Ota-onam san’atkor bo‘lgani uchun tanlagan kasbimda kerak bo‘lgan jihatlar: ovoz bilan ishlashi, nutq, talaffuzni toza bo‘lishi menga bolalikdan o‘rgatilgan. Bu borada alohida kimgadir shogird bo‘lishga ehtiyoj sezmaganman. Ko‘pincha menga shu darajaga qanday erishdingiz deb savol berishadi. Men buning uchun ortiqcha harakat qilmadim. Shunchaki qanday bo‘lsa, o‘zimni shunday tutdim, xolos. Ya’ni o‘z ichimdagi asl Dildorani hech qachon yo‘qotmadim. Shu bilan birga, qalbimni tubidagi ichki ovozga ham quloq soldim. Afsuski, erkim hech qachon o‘zimda bo‘lmadi. Farzandlarimning bolalik chog‘larida ular bilan birga bo‘lolmadim. Ular onam parvarishida bo‘lishdi. Ularni bolalik chog‘ida erkalatib birga bo‘lolmaganim meni judayam xafa qiladi. Hech narsa o‘z-o‘zimdan bo‘lmaydi. Nimanidir baxsh qilasiz nimagadir erishasiz. Hayot shunday. Oladi va beradi.
Yoshligimda shifokor bo‘lishni orzu qilganman – Ulug‘bek Rahmatullayev
– Meni oilamda san’atkorlar bo‘lmagan. Shu sabab san’atga yo‘l topishda juda qiynalganman. Ota-onam bir kun kelib meni mashhur insonlar qatorida bo‘lishimga ishonishmagan. Lekin o‘zimga bo‘lgan ishonchim katta edi. O‘zimni o‘qqa-cho‘qqa urib, odamlar e’tiborida bo‘lishga harakat qildim.
Yoshligimda shifokor bo‘lishni istaganman. Ko‘cha-ko‘yda o‘lib qolgan qushlar yoki hayvonlarni ko‘rsam qutqarish uchun harakat qilardim. Hatto boshimga chelak kiyib olib, kosmonavt bo‘lishni ham orzu qilganman. Ammo hayotda hamma narsa biz istagandek bo‘lavermas ekan.
Doimiy e’tiborda bo‘lish darajasiga yetgunimcha tuhmatlarga, sinovlarga duch kelib o‘zim istamagan holatlarga juda ko‘p tushganman. Endi ortga chekinish yo‘q, faqat va faqat olg‘a yuraman.